Oficjalnie przeznaczony był dla dzieci i młodzieży polskiej od od 6 do 16 roku życia. Główna brama tego obozu znajdowała się przy ul. Przemysłowej. Dzieci trafiały tu na mocy wyroków niemieckich sądów. Pochodziły nie tylko z Łodzi, ale też ze Śląska, Zagłębia Dąbrowskiego, Wielkopolski, Pomorza, Mazowsza. Do obozu przywożono też bezdomne dzieci zatrzymane na ulicach, drogach i dworcach kolejowych. Więziono w nim dziewczęta i chłopców, których rodzice działali w ruchu oporu, zostali skazani przez nazistowskie sądy. Mali więźniowie obozu przy ul. Przemysłowej musieli pracować od 8.00 do 16.00. Ustalano dzienne normy, które miały wykonać. Jeśli tego nie zrobili, byli karani. Chłopcy wyrabiali m.in buty ze słomy, koszyki z wikliny, paski do masek gazowych. Dziewczynki pracowały w pralni, kuchni, pracowni krawieckiej i w ogrodzie. Na śniadanie dzieci dostawały kromkę suchego chleba i kubek czarnej kawy bez cukru. Na obiad zupę z ziemniaków w łupinach lub z brukwi, bez tłuszczu. A na kolację to co na śniadanie...
Dr Ireneusz Maj, pełniący obowiązki dyrektora Muzeum Dzieci Polskich wyjaśnia, że listy zostały napisane w 1944 roku i wysłane do najbliższej rodziny.
Obóz funkcjonował do 18 stycznia 1945 r. Jego bramy zostały wtedy otwarte, a dla wielu dzieci rozpoczął się kolejny etap gehenny - poszukiwanie swoich bliskich, gdyż tylko częścią byłych więźniów zdołały zająć się łódzkie rodziny oraz społecznicy. Nikt nie wie dokładnie ile dzieci w nim więziono. Przypuszcza się, że kilka tysięcy. Według danych IPN zginęło około 200.
Dr Ireneusz Maj, pełniący obowiązki dyrektora Muzeum Dzieci Polskich wyjaśnia, że listy zostały napisane w 1944 roku i wysłane do najbliższej rodziny.
