W 1982 r. na starcie wyścigu o Grand Prix Kanady miały miejsce sceny jak z horroru. Riccardo Paletti był tak skupiony na światłach startowych, że gdy te zgasły, a Włoch ruszył, to nie zauważył, że rywal przed nim pozostał w miejscu. W efekcie Paletti uderzył w bolid Didiera Pironiego z prędkością 200 km/h. Po kilku sekundach jego auto stanęło w płomieniach. Aż 28 minut trwało, nim służby ratownicze ugasiły pożar i wyciągnęły martwego kierowcę (Grosjean z płonącego auta wydostał się o własnych siłach w ciągu 28 sekund). Prawdopodobnie śmierć nastąpiła w wyniku uderzenia, a nie pożaru.

Roger Williamson, podobnie jak Riccardo Paletti, zginął na początku kariery w Formule 1. W 1972 r. podczas wyścigu o Grand Prix Holandii w wyniku usterki bolidu uderzył w barierę, a następnie koziołkując stanął w płomieniach. Sędziowie pomylili się, komunikując, że kierowca opuścił auto i spowalniają pomoc służb ratowniczych. Palettiemu starał się pomóc jadący za nim David Purley, ale bezskutecznie. Mimo to został odznaczony 11 medalami za heroizm i odwagę.

W 1967 r. Lorenzo Bandini podczas Grand Prix Monako przy wyjściu z szykany zawadził kołem o słupek. Skutkiem tego jego Ferrari przewróciło się, uderzyło w bele słomy, a w międzyczasie zniszczeniu uległ zbiornik paliwa. Auto stanęło w płomieniach. Bandini doznał oparzeń trzeciego stopnia i objęły 70 proc. powierzchni ciała. Zmarł trzy dni później.

Grand Prix Kanady w 2007 r. było straszne dla Roberta Kubicy. Polak, jak Grosjean w Bahrajnie, chciał wyprzedzić rywala. Przy manewrze uszkodził przednie skrzydło, które wpadło pod auto i je podbiło. Jego pojazd najpierw uderzył w betonową ścianę przy prędkości 230 km/h. Odbił się od niej i koziołkując zatrzymał się dopiero na bandzie po drugiej stronie toru. Największe przeciążenie podczas wypadku wyniosło 75 G. Dla porówniania - Grosjean huknął w ogrodzenie przy 53 G.