70 lat temu powstała w naszym mieście uczelnia medyczna. Wcześniej przyszli lekarze, stomatolodzy, farmaceuci uczyli się na Uniwersytecie Łódzkim, gdzie istniał wydział lekarski, farmaceutyczny i stomatologiczny. W 1950 roku zdecydowano się na otwarcie Akademii Medycznej, czyli poprzedniczki dzisiejszego Uniwersytetu Medycznego.

CZYTAJ DALEJ NA NASTĘPNYM SLAJDZIE

Próby stworzenia wyższego szkolnictwa medycznego pojawiły się w Łodzi już w latach pod koniec dziewiętnastego wieku. Nie udało się jednak jej stworzyć takiej uczelni. Rozwijało się za to łódzkie szpitalnictwo. Na terenie szpitali Łodzi, między 1896 a 1909 rokiem, zaczęto prowadzić działalność dydaktyczną. Sprawa powołania w mieście uczelni medycznej pojawiła się na nowo po I wojnie światowej. Z taką inicjatywą wystąpił w 1928 roku prof. Wincenty Tomaszewicz, znany chirurg. Poparło ją wiele środowisk. Niestety wybuchł wielkiego kryzysu gospodarczego sprawił, że znów sprawę trzeba było odłożyć. Ale dzięki prof. Tomaszewiczowi wybudowano szpital im. Ignacego Mościckiego(dzisiejszy szpital im. Barlickiego). Został tak wyposażony, by w przyszłości kształcić studentów medycyny. W 1938 roku powołano Stowarzyszenie Wyższej Uczelni Lekarskiej. Jego prezesem został bp. Kazimierz Tomczak, sufragan diecezji łódzkiej. W jego skład wszedł też m.in. prof. Tomaszewicz oraz łódzcy fabrykanci. Rozpoczęto przygotowania do budowy bazy klinicznej w wybranych łódzkich szpitalach, myślano o sprowadzeniu do Łodzi wykładowców z Warszawy i Poznania. Studentów mieli kształcić też lekarze z Łodzi. Budynek rektoratu planowano wybudować przy ul. Rokicińskiej. Akademia Medyczna w Łodzi miała rozpocząć rok akademicki 1 października 1940 roku. Niestety plany zniweczył wybuch wojny. Ale i w czasie okupacji myślano o utworzeniu w Łodzi uczelni medycznej. W strukturach polskiego państwa podziemnego powstała komisja delegatury Rządu Londyńskiego na kraj. W jej skład weszli m.in.: prawnik prof. Bolesław Wilanowski, adwokat Henryk Kurnatowski oraz prof. Tadeusz Pawlikowski. Opracowali plan założenia w Łodzi po zakończeniu wojny Uniwersytetu, na którym miały być też wydziały medyczne.

CZYTAJ DALEJ NA NASTĘPNYM SLAJDZIE

Kiedy jednak w maju 1945 roku został powołany do życia Uniwersytet Łódzki to miał trzy wydziały :humanistyczny, matematyczno-przyrodniczy i prawno-ekonomiczny. Nie utworzono wydziałów medycznych. Powstały j dopiero 27 sierpnia tego 1945 roku dzięki osobistemu wstawiennictwu prof. Tadeusza Kotarbińskiego, pierwszego rektora UŁ. Pierwszym dziekanem Wydziału Medycznego został wspomniany wcześniej prof. Wincenty Tomaszewicz, wybitny łódzki chirurg. W 1946 roku zastępuje go prof. Janusz Sobański, okulista. A w roku akademickim 1946/1947 dziekanem zostaje mianowany prof. Stefan Bagiński, pierwszy kierownik Katedry i Zakładu Histologii i Embriologii. Pierwszym dziekanem Wydziału Stomatologicznego był prof. Alfred Meissner, a Farmaceutycznego – prof. Jan Muszyński.

Zmarły w ubiegłym roku prof. Leszek Woźniak, to były rektor Akademii Medycznej w Łodzi, znany łódzki onkolog. Należał do tych lekarzy, którzy pamiętali początki wyższego szkolnictwa medycznego w mieście. Studia rozpoczął, gdy istniał tylko wydział medyczny na Uniwersytecie Łódzkim.

- Studia zacząłem w 1945 roku, a skończyłem w 1951 roku – wspominał prof. Leszek Woźniak. - Byłem drugim rocznikiem lekarzy, którzy odebrali dyplom tej uczelni. Pierwszym był ten „przyspieszony”, który zaczął studia jeszcze w sierpniu 1945 roku.

Prof. Leszek Woźniak opowiadał, że zajęcia odbywały się w różnych miejscach Łodzi. Między innymi w kinach „Bałtyk”. „Polonia”, a nawet w salach dawnej Szkoły Zgromadzenia Kupców przy ul. Narutowicza 68.

CZYTAJ DALEJ NA NASTĘPNYM SLAJDZIE

- Nie mieliśmy typowo wykładowych sal – mówił prof. Woźniak. - W tych pierwszych latach warunki były bardzo trudne. Nie można porównywać ich do dzisiejszych. Pamiętam wielu swoich profesorów. Miałem na przykład bardzo sumiennych nauczycieli interny. Zajęcia z interny kończyłem na przykład u prof. Wacława Markerta.

Prof. Leszek Woźniaka mówił nam, że egzaminach dostawał głównie czwórki i piątki.

- Miałem jednak więcej czwórek niż piątek – przyznawał. - Z kolegami i koleżankami ze studiów nie tylko się uczyliśmy, ale razem bawiliśmy. Chodziliśmy na obiady do „Bratniaka”, razem wyjeżdżaliśmy na wczasy, na przykład do Długopola, nad morze...Po skończeniu studiów nie mieliśmy problemów z pracą. Po wojnie w kraju brakowało lekarzy.

Decyzję o utworzeniu w Łodzi osobnej uczelni podjęto 2 sierpnia 1949 roku. Rada Ministrów zadecydowała o wyłączeniu wydziałów medycznych z uniwersytetów.. Jednocześnie zadecydowano o utworzeniu w kraju akademii medycznych. 1 stycznia 1950 roku powołano do życia Akademię Medyczną w Łodzi. Jej pierwszym rektorem został prof. Emil Paluch. Prof. Paluch urodził się w 1904 roku. Studia medyczne zaczął na Uniwersytecie Jagiellońskiego. Dyplom lekarza otrzymał w 1930 roku. Pracował jako asystent w Państwowym Zakładzie Higieny w Warszawie, początkowo w Oddziale Chemii, a następnie w Oddziale Higieny Pracy. W 1937 roku wyjechał do Bostonu. Skończył tam roczne studia na Wydziale Higieny Przemysłowej i Zdrowia Publicznego Uniwersytetu Harwardzkiego w Bostonie. Po powrocie do Polski, do wybuchu wojny, kierował Oddziałem Higieny Pracy w Państwowej Szkole Higieny w Warszawie. Po skończeniu okupacji przyjechał do Łodzi. Był kierownikiem Oddziału Higieny Pracy w łódzkiej filii Państwowego Zakładu Higieny. Ale kontynuował działalność naukową. W 1949 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W tym samym roku zorganizował pierwszą w Polsce Poliklinikę Chorób Zawodowych, a w 1952 roku uczelniany Instytut Medycyny Pracy i został jego dyrektorem. Prof. Paluch zmarł w 1954 roku. Miał 50 lat. W 1951 roku na AM powstał fakultet wojskowy, który w 1958 roku przekształcono w Wojskową Akademię Medyczną.

CZYTAJ DALEJ NA NASTĘPNYM SLAJDZIE