Nastała pełnia kwitnienia tulipanów. Podziwiajmy je, bo wkrótce przekwitną

Tulipany kojarzą nam się współcześnie z Holandią, zwaną krajem tulipanów. I nic dziwnego -ponad 95 proc. ciętych tulipanów produkowanych w Polsce pochodzi z holenderskich cebul.

Najwięcej odmian znajdziemy w tzw. grupie Triumph. Są to tulipany klasyczne, o pojedynczych kwiatach i płatkach w kształcie kielicha, pachnące i dość odporne na chłody, deszcze i wiatry. Kwitną na przełomie kwietnia i maja. Pęd ma wysokość do 40 cm, płatki są przeważnie jednego koloru, a niekiedy dwubarwne, przy czym barwy układają się w pasma i smugi.

Tulipany z grupy Rembrandt mają wyraźne kreski lub plamki, kwiaty z grupy Crispa wyróżniają się piłkowanymi brzegami, zaś mieszańce Darwina - silnym wzrostem do 55 cm i bardzo dużymi, ale nietrwałymi kwiatami. Są też liczne odmiany o kwiatach pełnych, a także bardzo efektowne tulipany liliokształtne i papuzie. W praktyce nie zawsze łatwo te grupy odróżnić i niespecjalnie nawet warto - liczy się przecież uroda poszczególnych odmian.

Tulipany należą do stosunkowo mało wymagających roślin cebulowych. W okresie kwitnienia wymagają wprawdzie obfitego podlewania, ale tylko co 7-10 dni, w zależności od pogody. Te o zdeformowanych liściach, rosnące nieprawidłowo, należy wykopać i zniszczyć.

Aby jak najdłużej zdobiły rabatę, warto wzmocnić je odpowiednim nawozem. Najlepszy będzie uniwersalny nawóz wieloskładnikowy do roślin ogrodowych. Podsypujemy lub podlewamy nimi rośliny w 2-3 dawkach, gdy tylko wzejdą. Możemy też wykorzystać kompost, rozkładając go cienką warstwą na rabacie.

Po przekwitnieniu główki tulipanów obrywamy, pozostawiając łodygę i liście. W ten sposób damy czas cebulce na regenerację i zgromadzenie składników odżywczych na przyszły rok.

Tulipany o dużych i średnich cebulach sadzi się na głębokość około 8 cm, w rozstawie do 10 cm i koniecznie w grupie, najpóźniej pod koniec października, by cebule zdążyły wytworzyć przed zimą jak najwięcej korzeni.

Miejsce pod tulipany nie może być przypadkowe - pamiętajmy, że mogą one kwitnąć w jednym miejscu przez kilka lat, bez konieczności wysadzania cebul, o ile gleba jest piaszczysta, a stanowisko na tyle suche - np. w towarzystwie pijących wodę bylin i krzewów - żeby cebule mogły przeschnąć. Jeśli natomiast gleba jest zbyt wilgotna, po zżółknięciu liści zaleca się wyjęcie cebul, oczyszczenie ich z ziemi i oddzielenie cebulek przybyszowych, a następnie przechowanie w suchym i przewiewnym miejscu do jesieni.