Quo vadis, drogo?

Ja też nie rozumiem, dlaczego tym razem metropolita zrobił wyraźny krok wstecz. Dlaczego zmienił symboliczną i nawiązującą do historii Łodzi trasę z ewangelicko-augsburskiego kościoła św. Mateusza do byłej protestanckiej świątyni jezuitów? Czemu przesunął nabożeństwo z nasyconego zadumą Wielkiego Piątku na tydzień wcześniej, i najważniejsze: dlaczego nie chce słuchać tradycyjnych rozważań przygotowywanych przez protestantów?

Nie jestem teologiem, więc nie ocenię, na ile symboliczne wyciąganie złożonego do grobu Chrystusa i niesienie krzyża przez miasto uchybia rytmowi świąt. Łatwiej ocenić względy praktyczne: być może krótsza trasa od św. Faustyny do katedry rzeczywiście jest dla wiernych łatwiejsza, nowy termin bardziej dogodny, a wiadomość, że główna trasa W-Z nie będzie blokowana przez tłum wiernych, ucieszy kierowców.

Nowy szlak ominie też deptakową część Piotrkowskiej, nie będzie więc przykrego dysonansu między rozmodloną procesją i rozbawionym tłumem pubowiczów. Niektórym to się spodoba, ale czy nie jest to kolejna ucieczka od tych, którzy myślą inaczej?

W dotychczasowej drodze krzyżowej było coś przejmującego, nie tylko ze względu na naturalnej wielkości krzyż czy nastrojowe lampiony. To coś sprawiało, że przyłączali się do niej ci łodzianie, którym udział w spotkaniach modlitewnych nawet nie przyjdzie do głowy. Co roku szło ich kilka tysięcy. W Ekumenicznym Spotkaniu Młodych, którego wagę podkreśla kuria, wzięło udział kilkadziesiąt osób.

Było tak właśnie dlatego, że wszyscy szli razem. W ten jeden z najważniejszych dla chrześcijan dni w roku łodzianie pokazywali, że mogą być razem: przezwyciężając podziały, których na co dzień zamazać się nie da.

Nie rozumiem, bo jestem z Łodzi, gdzie różne wyznania żyły blisko. Wystarczy spojrzeć na listę darczyńców na rzecz budowy kościoła Wniebowzięcia NMP, na której oprócz protestantów Scheiblerów i Kunitzerów był Żyd Izrael Poznański.

Nowa droga krzyżowa ma być ortodoksyjna i przypominać tę z Koloseum. Tego jeszcze bardziej nie rozumiem, skoro papieżowi rozważania mogli przygotowywać prawosławny hierarcha Konstantynopola Bartłomiej I i protestancka mniszka Minke de Vries...