Wiesław Bednarek: W Łodzi spędziłem wspaniałe lata mojej kariery

Obchodzi pan jubileusz 45 lecia. Ile z tych lat spędził pan w Łodzi?
Na etacie, w Teatrze Wielkim w Łodzi byłem sześć lat. Od 1979 roku do 1985 roku. Już na studiach byłem solistą warszawskiej Opery. Ale po ich skończeniu miałem zamiar się ożenić i w Łodzi obiecano mi mieszkanie. Dostałem je po Teresie May-Czyżowskiej. Byłem na dwóch etatach. Na całym w Łodzi i na pół etatu w Warszawie. W roku 1985 na stałe przeniosłem się do stolicy.

Jak pan wspomina łódzkie czasy?
Bardzo fajnie. W Warszawie nie miałbym takich szans startu jak w Łodzi. Tu śpiewałem największe role. Choć partię Luny w „Trubadurach” zaśpiewałem wcześniej w Warszawie. Jednak, gdyby nie Łódź, to nie zauważyłby mnie reżyser i nie zaproponował tej roli. W warszawskiej Operze było wielu znakomitych artystów z Andrzejem Hiolskim na czele. Młody nie miałby szans przebić się przez ten mur.

Które łódzkie role wspomina pan najmilej?
Najbardziej spektralna była rola Luny. Wcześniej zaśpiewałem wielką partię barytonową Wolwrama w „Tannhäuserze” Ryszarda Wagnera. To był mój duży debiut. Miałem szczęście, że w Łodzi śpiewałem pierwsze premiery. Oprócz wspomnianych ról był to też Malatesta w „Don Pasquale” Donizettiego czy rola w „Łucji z Lamermooru”. W Łodzi ugruntowałem swą pozycję. Potem w Warszawie śpiewałem największe role.

Wracał pan do Łodzi na gościnne występy?
Gdy odchodziłem z teatru jego dyrektorem był Sławomir Pietras. Nie odszedłem w konflikcie, nie należałem jednak do jego ulubieńców. Potem spotkaliśmy się w Warszawie, moja pozycja była niezachwiana. Z Łodzią utrzymywałem kontakty głównie przez Kazia Kowalskiego, który przez ponad 40 lat jest moim przyjacielem. Byłem zapraszany podczas dwóch jego kadencji dyrektorskich.

Wielki jubileusz będzie obchodził pan w Ciechocinku?
Na XXIII Festiwalu Operowo-Operetkowym. Brałem udział w niemal wszystkich edycjach. Mój jubileuszowy koncert będzie 12 sierpnia.