Witaszczyk na dziś

Kiedy okazało się, że katastrofa jest okrutną rzeczywistością, nad grobami ofiar zrodziła się nadzieja, że ponadpartyjne nieszczęście będzie okazją do ponadpartyjnej zgody. Okazją nie do zacierania różnic, ale do zmiany języka politycznej i społecznej debaty.

My, zwykli ludzie, mieliśmy nadzieję, że politycy z pierwszych stron gazet, politycy drugiego, trzeciego szeregu i partyjne masy pójdą po rozum do głowy i zaczną rozmawiać ze sobą tak, jak powinien rozmawiać człowiek z człowiekiem. Rzeczowo. Niekoniecznie z miłością do politycznego przeciwnika, ale też bez nienawiści. Po kilku tygodniach nasze nadzieje rozwiały się, jak mgła na lotniskiem Siewiernoje.

Najnowsza historia dowodzi, że jesteśmy specjalistami od psucia okazji. Mogliśmy się o tym przekonać w 2005 roku. Po śmierci Jana Pawła II Polacy przekazali sobie znak pokoju. Nawet kibolska dzicz podawała sobie ręce na zgodę. W Krakowie dwa odwiecznie walczące ze sobą klany kibiców Cracowii i Wisły powędrowały jedną kohortą do kościoła na wspólne modły. Pokój przetrwał mniej więcej tyle, co zawieszenie broni między politykami po smoleńskiej katastrofie. Do dziś trwa tylko zgoda między byłymi prezydentami Lechem Wałęsą i Aleksandrem Kwaśniewskim. Szkoda, że tylko oni się nie kłócą.