Zabił pieszego na Traktorowej i uciekł. Łodzianin zatrzymał Marka W.

Czesław Stańczyk, mieszkaniec łódzkiego Teofilowa od blisko tygodnia jest bohaterem dla swoich bliskich, przyjaciół sąsiadów i znajomych. To on z pomocą innego mężczyzny zatrzymał szaleńca. Sam okupił to bólem i poharataną twarzą.

W poniedziałek po południu po ulicach Łodzi szalał samochodem 36-letni Marek W. Jak się później okazało w jego aucie były leki psychotropowe. Nieoficjalnie wiadomo też, że mężczyzna wcześniej leczył się psychiatrycznie.

W poniedziałek wieczorem Czesław Stańczyk z żoną Haliną wracali autem ich zięcia do domu. - Dla mnie to luksusowy samochód. Pożyczyłem go od zięcia i bałem się choćby o drobną rysę - mówi pan Czesław.

Mężczyzna zaparkował samochód na parkingu obok bloku przy ul. Rojnej na Teofilowie. Nie zdążyli z żoną wysiąść, gdy usłyszeli huk. Zobaczyli postać znikającą między blokami. Pan Czesław zorientował się, że ktoś musiał uderzyć mocno w samochód.

- Wgniótł w aucie drzwi. Krzyknąłem tylko do żony, by pilnowała samochodu i pobiegłem za chuliganem. Nawet nie zdążyłem zgasić silnika - opowiada mężczyzna.

Teraz już wiemy, że uciekającym bandytą był wysportowany, dobrze zbudowany, 36-letni Marek W. Pan Czesław dogonił go po kilkudziesięciu sekundach. Mężczyzna dostał jednak silny cios, po którym upadł na ziemię.

CZYTAJ WIĘCEJ: Śmiertelny wypadek na Traktorowej. Zarzut zabójstwa dla 36-latka

- Gdy leżałem kopał mnie, przede wszystkim po plecach. W pewnym momencie przestał i zaczął uciekać. Postanowiłem, że mu nie odpuszczę i znów zacząłem go gonić - mówi Czesław Stańczyk.

Kolejny raz drogi mężczyzn skrzyżowały się przy ul. Rojnej 50G. Tutaj 36-latek rzucił pana Czesława na zaparkowany samochód. Wgniotły się w nim przednie drzwi. Agresywny mężczyzna bił pana Czesława po głowie. - Podszedł do nas kierowca tego samochodu i nas rozdzielił. Spytał też, czy wyjaśnimy sobie sami sytuację, czy ma wezwać służby. Powiedziałem, by wezwał policję - mówi pan Czesław.

Wspólnie z tym mężczyzną trzymali 36-latka aż do przyjazdu radiowozu. Czas się dłużył strasznie, a gdy na miejsce przyjechał policyjny radiowóz, trafili do niego zarówno pan Czesław jak i 36-latek.

Policjanci byli przekonani, że ich interwencja dotyczy zwykłej bójki. Dopiero, gdy sprawdzili dokumenty tożsamości obu panów, skojarzyli dane 36-latka z nadawanym wcześniej komunikatem, że jest on podejrzewany o spowodowanie śmiertelnego wypadku i ucieczkę.

- Wtedy wszystko się zmieniło niemal natychmiast. Policjanci skuli mu ręce i wyprowadzili go do „klatki” z tyłu radiowozu. Byłem przekonany, że może być pijany. Bo miał błędny wzrok i cały czas, także w radiowozie, mówił o mnie „diabeł rogaty” i „mason” - mówi pan Czesław.

ZOBACZ TEŻ: Śmiertelny wypadek na Traktorowej w Łodzi. Zabił i uciekł z miejsca wypadku [ZDJĘCIA, FILM]

Po spotkaniu z Markiem W. pan Czesław ma bardzo przykre wspomnienia. Ma pokaleczoną twarz, na której lekarze założyli kilka szwów, obolałe i potłuczone plecy oraz uszkodzony samochód. Mężczyzna nie ukrywa jednak radości z zatrzymania bandyty.

- Nie wiedziałem, że chwilę wcześniej zabił człowieka. Nie wiem, czy potrafiłbym tak samo się zachować - mówi.

Rozmowa z psychologiem Beatą Matys-Wasilewską
Co kieruje człowiekiem, który celowo zabija autem pieszego na przejściu?
Na pewno jest w nim ogromne poczucie krzywdy. Takie irracjonalne zachowanie, można próbować tłumaczyć tylko chęcią zemsty. Jeśli był po środkach psychoaktywnych, to spowodowały one, że nie miał zahamowań. Przestały istnieć zasady.

Kilka osób było świadkiem, jak mężczyzna bił starsze osoby. Czemu nie zareagowały?
Zetknięcie się z dużą agresję powoduje, że nie wiemy co robić. Jeśli od razu nie zaangażujemy się w obronę i pomoc bitemu, to najczęściej od razu występuje chęć ucieczki. Boimy się, że zwracając uwagę, wywołamy jeszcze większą agresję. Im więcej ludzi widzi taką sytuację, tym mniej czuje się odpowiedzialnych za pomoc zaatakowanemu.

Dlaczego boimy się wezwać policję?
Boimy się, że zostaniemy w coś wciągnięci i będziemy musieli świadczyć przeciwko komuś. Powodem jest uciążliwość, której nie chcemy brać na siebie. Nie chcemy być odpytywani, co tam robiliśmy i dlaczego.