Cezary Pazura: Łódzka Szkoła Filmowa dała mi wszystko! [ZDJĘCIA]

Goście dzielą się wspomnieniami z czasów studiowania aktorstwa i zastanawiają się nad tym, co należy zmienić w programie i metodach nauczania aktora w XXI wieku.

- Nie będziemy uczyć aktorów gotować, by w porannych programach telewizyjnych naprawdę gotowali, a nie tylko udawali, choć takie wizyty są dziś szalenie modne - rozpoczął od trafnej ironii Bronisław Wrocławski, znakomity aktor, dziekan Wydziału Aktorskiego PWSFTViT w Łodzi.

- Łódzka Szkoła Filmowa dała mi wszystko. Nie boję się tego powiedzieć - mówił Cezary Pazura. - Gdy przyjechałem tu po raz pierwszy zobaczyłem, że nie jestem jedynym "wariatem". Że łączy nas podobny rodzaj wrażliwości. Trzy lata ciężkiej pracy pokazały mi, że aktorstwo to jest coś co zgłębia się przez całe życie, że jest to połączenie wielu różnych umiejętności, cech. Tutaj także otrzymałem pewność siebie, która pozwoliła mi stawać na kolejne castingi.

- Po czterech latach nauki dzięki szkole poczułam czym może być aktorstwo. I paradoksalnie im więcej gram, tym mniej wiem. W szkole wpojono mi świadomość, w jaką stronę powinno to wszystko zmierzać - dodała Emilia Komarnicka, absolwentka PWSFTViT w Łodzi, a dziś aktorka Teatru Wybrzeże w Gdańsku. - Zdarzały się jednak takie momenty, kiedy czułam, że brak mi narzędzi.

- Tych narzędzi zawsze będzie brakować. Na tym polega aktorstwo, że zawsze gdy pracuje się nad rolą, gdy wychodzi się scenę ma się cztery ręce i pięć nóg - argumentował Pazura. - Tutaj, w szkole sięga się do naszego wnętrza. Po to, byśmy mogli sami tych narzędzi poszukiwać potem i je wypracowywać. Dla wielu tak niepotrzebna z pozoru szermierka jest to balet dla ciała, rytm, który trzeba czuć, to muzyka. A jak się ich nie czuje, to nie można mówić, nie tylko wiersze. A z kolei bez tego nie jest się aktorem.

Po przerwie w dyskusji wzięli udział studenci, pedagodzy i aktorzy wczesniej przysłuchujący się tylko rozmowie.