Dobre nie zawsze ładne

I zgodnie z osobistą hierarchią wartości trzeba z czegoś rezygnować, gdy nie można mieć wszystkiego. Nawet, gdy to wpędza w dyskomfort. Na szczególny sposób jest to odczuwalne w życiu miasta i mimo najsilniejszego poczucia piękna, którym cechowaliby się jego mieszkańcy, nie we wszystkich elementach dominacja estetyki zdaje się wychodzić mu na dobre. Jestem przekonany, że w mieście takim, jak Łódź, będącym od stu lat na nieustannym dorobku, właśnie to, co dobre dla mieszkańców miasta, a niekoniecznie śliczne, powinno mieć preferencje.

Łódź zaś, jak zwykle zresztą, i do tej kwestii podeszła awangardowo. Uczyniliśmy sobie na przykład park kulturowy w zdegradowanej części, która w dodatku boryka się z ogromnymi trudnościami z prowadzeniem i utrzymaniem biznesu.

Piotrkowska, niegdyś najważniejsza handlowa ulica kraju, przebranżowiła się w wojewódzkie centrum rozrywki, ale do biznesowego sukcesu jeszcze daleko, co widać chociażby po pustych lokalach lub zbyt szybko upadających przedsięwzięciach przy niej rozmieszczonych. Wydawałoby się, że właśnie pomoc dla małego biznesu, rozwój przedsiębiorstw niedużych, dopiero budujących swoją moc, powinna być dla miasta istotną gałęzią rozwoju.

W końcu im więcej osób nauczy się dbać o swój los bez cwaniakowania, tym lepiej zadbane będzie samo miasto. Tymczasem w imię wyobrażeń i pragnień - bo przecież ciągle jeszcze nie prawdy o centrum Łodzi - odbieramy biznesmenom na dorobku możliwość reklamowania swojej działalności lub podnosimy larum, bo w ścisłym centrum stanęła brzydka budka lub niewłaściwe płotki. Chyba nie ta kolejność. Najpiękniejszy terror to także tylko terror.