7. Farszynki
To jedna z najbardziej rozpoznawalnych potraw ziemniaczanych wschodniej części Polski były farszynki. Przepis na mazurską potrawę przywiozły ze sobą gospodynie przesiedlone po II wojnie światowej z Kresów Wschodnich.
Farszynki wyglądałem przypominają kartacze. To ziemniaczane ciasto nadziewane mięsem mielonym. W odróżnieniu od kartaczy farszynki smaży się, a nie gotuje. Ciasto przygotowywane jest z ugotowanych ziemniaków, które mle się w maszynce do mielenia mięsa. Do sporządzenia ciasta na farszynki potrzebny jest kilogram ugotowanych ziemniaków, mąka ziemniaczana, jaja i sól. Farsz przygotowywany jest z 30 dag gotowanego mięsa wieprzowego, jaj, cebuli oraz masła. Ciasto nadziane farszem, formowane jest na kształt niewielkich kotletów, które smaży się na smalcu, aż uzyskają złoty kolor.
Farszynki doskonalone komponują się z sosem kurkowym, sporządzanym z kurek smażonych na maśle i duszonych w śmietance. Odparowany i zgęstniały sos doprawiany jest solą, pieprzem oraz posiekaną natką pietruszki.
8. Trzepka z Pajęczna
Gęsta masa przygotowana ze świeżego mięsa wieprzowego z kaszą gryczaną i dodatkiem przypraw takich jak: liście laurowe, ziele angielskie, sól oraz pieprz czarny. Do zakwaszenia używany jest ocet spirytusowy.
Do jej przygotowania potrzebne jest świeże mięso wieprzowe: golonka tylna z kością i żeberka oraz kasza gryczana z łamanego ziarna gryki, nieprażona. Bardzo ważne jest, aby mięso było świeże oraz jego powolne, równomierne gotowanie, aby wydobyć z niego jak najwięcej substancji kleistej. Kolejnym ważnym etapem produkcji jest wsypywanie kaszy we wcześniej przygotowany wywar. Przez cały czas zagęszczania kaszą wywaru należy energicznie mieszać składniki łyżką drewnianą tzw. trzepać i wtrzepywać kaszę w wywar. Gdy kasza dostatecznie się rozklei, a wywar zagęści, dodaje się pokrojone mięso i skórę z golonki. Przyprawia się do smaku grubo zmielonym albo roztartym pieprzem i z umiarem zakwasza octem. Gotową potrawę pozostawia się do skrzepnięcia i zastygnięcia.
9.Gandżabur – zupa chorutowa z uszkami
Gandżabur – zupa chorutowa z uszkami jest tradycyjną zupą Ormian z Kut. Nie jest popularna w samej Armenii, ale wyłącznie wśród Ormian polskich, zamieszkałych kiedyś w Kutach nad Czeremoszem. Popularna na Dolnym Śląsku.
Bazą zupy gandżabur jest esencjonalny rosół, na którym gotuje się uszka z mięsem wołowym – jedno z uszek powinno być dwa razy większe od pozostałych, nazywane jest dołwat – uszko szczęścia, wróży szczęście osobie, która je zjada. Do wrzącego rosołu dodaje się chorut, zmieszany ze śmietaną. Chorut jest obowiązkową przyprawą, dodawaną wyłącznie do gandżaburu. Przygotowanie chorutowych stożków jest bardzo pracochłonne, trwa do trzech tygodni. Skubanie dużej ilości pietruszki, selera, estragonu i kopru wymaga poświęcenia temu zajęciu wiele czasu.
10.Bugaj gruduski
Danie z tartych ziemniaków, na zewnątrz przypieczona skórka, na przekroju widoczne kawałki boczku i kiełbasy.
Bugaje przygotowywano z tartych ziemniaków, do których dodawano jajka, mąkę, sól i pieprz. Z uwagi na mały nakład pracy przy przygotowywaniu bugaja potrawa ta stała się popularna wśród mieszkańców Mazowsza. Szlachta przygotowywała bugaja na bogato. Do ziemniaków dodawano żeberka i inne mięso, cebulę. Natomiast biedniejsi ludzie piekli bugaja tylko z ziemniaków i słoniny. Obecnie bugaj gruduski na terenie Mazowsza przygotowywany jest w wersji na bogato, tak jak kiedyś w szlacheckich domach.
