Ogród Epikura
Słynną ateńską szkołą był tzw. ogród. Placówka została założona przez Epikura (341-270 p.n.e.), a swoją nazwę zawdzięczała miejscu spotkań uczniów i nauczycieli.
Źródło: J. Legowicz, O nauczycielu. Filozofia nauczania i wychowania, Warszawa 1975
Wędrowni nauczyciele
W epoce hellenistycznej szkoły publiczne powstawały w większych miastach, a funkcję dyrektorów pełnili w nich tzw. pedonomowie (nadzorcy, inspektorzy szkolni). W mniejszych miastach za kształcenie odpowiadali tzw. gimnazjarchowie. Ponadto można było pobierać nauki od wędrownych nauczycieli, którzy uczyli poezji, retoryki czy gramatyki. W czasach hellenizmu szkoły publiczne miały charakter powszechny.
Źródło: S. Litak, Historia wychowania, t. 1, Do wielkiej rewolucji francuskiej, Kraków 2006
Magister ludi litterarii
W starożytnym Rzymie nauczyciele mieli uczyć ogłady i przekazywać wiedzę. Ci najniżsi rangą byli litteratorami (dosłownie „tymi, którzy uczą liter”). Inne terminy na określenie nauczyciela to: primus magister, magister ludi (mistrz szkoły) i magister ludi litterarii.
Źródło: H. I. Marrou, Historia wychowania w starożytności, Warszawa 1969
Prawa i ulgi podatkowe dla nauczycieli
Za czasów Juliusza Cezara (100-44 n.e.) wszyscy przebywający w Rzymie nauczyciele pochodzenia obcego otrzymali prawa obywatelskie i wyborcze. Z kolei za życia Wespazjana (9-79 n.e.) miejskim nauczycielom przyznano ulgi podatkowe. Zostali oni też zwolnieni z niektórych obowiązków, np. goszczenia oddziałów wojskowych.
Źródło: Ł. Kurdybacha, Zawód nauczyciela w ciągu wieków, Warszawa 1948, s. 1; W. Wołoszyn-Spirka, W poszukiwaniu realistycznych podstaw moralnego postępowania nauczyciela, Bydgoszcz 2001
