Kodeks jednej urody

Odkąd Piotrkowska i jej przecznice jawią się nam jako park kulturowy, jedność i czyszczenie stały się zasadą wyniesioną na sztandary. Najszybciej ujednolicono piwne ogródki (należę jednak do osób nieprzekonanych, że to atrakcyjności Piotrkowskiej pomogło), a restauratorzy przygotowując się do kolejnych sezonów drżą, czy urząd miasta nie wprowadzi następnego przepisu wymagającego przeróbek i dopasowań w elementach - można odnieść wrażenie - największej letniej atrakcji Łodzi. Za ogródkami idą handlowe kioski, które również mają się charakteryzować spójną estetyką.

W obu przypadkach wątpliwości budzi zrzucanie kosztów przekształceń na właścicieli tych konstrukcji, które już funkcjonują - jeśli miasto wie lepiej, jak jest ładnie, to w połowie powinno sfinansować przemiany (co innego nowi inwestorzy, bo ci już pragnienia Łodzi muszą uwzględnić w budżecie, chcąc coś w przestrzeni miasta stawiać). Teraz zostanie ogłoszony „kodeks reklamowy” dla Łodzi, który określi zasady umieszczania na terenie miasta reklam, małej architektury i ogrodzeń. Dbanie o wygląd miasta rzecz święta, ale porządkowe zapędy spod znaku gospodarza domu Anioła trzeba nieco hamować.

Czyszczenie Piotrkowskiej sprawiło, że ulica podłogę ma brudną, a światła nocą na niej mało niczym w piwnicy z wekami. A przypomnę, że będziemy podziwiać odkryte elementy architektoniczne kamienic, które w dużej części nie są podłączone do sieci ciepłowniczej... Miejska konserwator zabytków chętnie usunęłaby z Piotrkowskiej słupy ogłoszeniowe, choć replika słupa sprzed stu lat przypomniała, jak atrakcyjnym elementem ulicy mogą one być. Pustka, sterylność i identyczność zwykle pozbawia ducha. Mam nadzieję, że władze miasta nie zapragną, by tacy sami byli również mieszkańcy.