Łęczyca odbierze Roli-Żymierskiemu tytuł honorowego obywatela miasta?

Grupa mieszkańców Łęczycy chce odebrania tytułu honorowego obywatela miasta Michałowi Roli-Żymierskiemu, który nadano mu 30 marca 1947 roku.

- W naszym środowisku bardzo interesujemy się historią naszego miasta, ale i Polski. Kiedy dowiedzieliśmy się, Rola-Żymierski od kilkudziesięciu lat jest honorowym obywatelem Łęczycy byliśmy osłupieni. Osoba, która według historyków była agentem wywiadu sowieckiego i odpowiadała za śmierć tysięcy oficerów i żołnierzy Armii Krajowej, powinna zostać pozbawiona tak zaszczytnego tytułu - przekonuje Łukasz Krajewski, inicjator akcji.

Akcja zbierania podpisów pod projektem uchwały obywatelskiej, która zakłada odebranie Żymierskiemu tytułu już się rozpoczęła i choć trwa zaledwie kilka dni, inicjatywę poparło już ponad 150 mieszkańców.

- Chodzimy od domu do domu i namawiamy mieszkańców do podpisywania się pod naszym projektem uchwały obywatelskiej - mówi Łukasz Krajewski.

Kiedy zebrana będzie odpowiednia ilość głosów, projekt trafi do przewodniczącego Rady Miejskiej w Łęczycy.

- Chcemy zebrać jak najwięcej podpisów, bo im większe poparcie naszej uchwały, tym większa jest szansa, że Rada Miejska podejmie decyzję zgodną z wolą łęczycan - wyjaśnia inicjator akcji.

Przypomnijmy, że Michał Rola-Żymierski (Rola, Morski), właściwie Michał Łyżwiński, urodził się 1890 roku w Krakowie. Rola był oficerem rezerwy Armii Austro-Węgier, generałem brygady Wojska Polskiego, który w 1927 został zdegradowany. Żymierski w 1944 został mianowany dowódcą Armii Ludowej, naczelnym dowódcą Wojska Polskiego i ministrem obrony narodowej w latach 1945-1949. Także pełnił funkcję przewodniczącego Państwowej Komisji Bezpieczeństwa oraz marszałka Polski i członka Prezydium Krajowej Rady Narodowej (1944-1947). Był posłem na Sejm Ustawodawczy (1947-1952), członkiem Rady Państwa (1949-1952), wiceprezesem Narodowego Banku Polskiego, honorowym prezesem Zarządu Głównego i Rady Naczelnej ZBoWiD, w końcu członkiem Komisji Wojskowej Biura Politycznego KC PZPR, nadzorującej Wojsko Polskie od maja 1949 roku.

Przez wielu uważany za zdrajcę, zwłaszcza że w latach 1944-1947 jako naczelny dowódca WP m.in. zatwierdzał wyroki śmierci na żołnierzy AK wydawane przez sądy wojskowe. Wszystkie stanowiska zdobywał dzięki wyjątkowej lojalności wobec Stalina i polityki Związku Sowieckiego wobec Polaków i Polski. Ślepo realizował politykę Stalina zmierzającą do całkowitego uzależnienia Polski od Związku Radzieckiego.