Po stracie Camerimage nieustannie pojawiały się głosy, że Łódź potrzebuje wielkiego, światowego festiwalu filmowego. Przychylał się tym pragnieniom magistrat, choć zarazem nie przedstawiał precyzyjnego poglądu na to, jak wyobraża sobie "światowy" festiwal.
Przyjął przy tym klasyczną nie tylko dla Łodzi postawę, rozglądania się po oddalonych migających mirażach, miast dostrzegania tego, co ma pod nosem. Bo przecież przez nami nic nie było... Gdy się działa z takim przekonaniem, to zwykle się okazuje, że po nas nic nie zostaje...
Transatlantyk to wciąż festiwal młody (w tym roku odbywa się jego dopiero piąta edycja), nie pokazał jeszcze swojej kulturotwórczej roli, do zbiorowej świadomości nie przebiły się związane z nim wydarzenia, z perspektywy trudno dostrzec szczególną zmianę, jakiej dokonał w rozwoju i wizerunku Poznania. Właściwie jedyne, co obecnie znaczy, to fakt, iż jest to festiwal Jana A.P. Kaczmarka. W samym Poznaniu dodaje się jeszcze, że to "festiwal bankietów"...
I jeżeli myśl o towarzyskich wydarzeniach, które "skręci" telewizja, bo pojawi się ktoś "znany", to główny powód "kupowania" Transatlantyku i przez taki pryzmat postrzegamy "światowość" to zaczyna to być przygnębiające. Tym bardziej, że według nieoficjalnych informacji, radość ta ma kosztować nasze miasto 3 mln zł.
Kwota, która pod nadzorem Łódzkiego Centrum Wydarzeń mogłaby zjednoczyć dwóch-trzech znających się na kulturze organizatorów utrwalonych już w Łodzi wydarzeń i sprawić, by konsolidując siły zrobili rzeczywiście łódzkie, acz światowe wydarzenie. Również ze "znanymi". Ciągle utyskujemy, że nie potrafimy cieszyć się i doceniać naszych sukcesów. Jak mamy się tego nauczyć, skoro nawet "głowa" woli kapelusz obcy, byle błyszczący.
Autopromocja:
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
