Łodzianka mieszka na Ukrainie. Opowiada jak się żyje podczas wojny. "Pięknie żegnają bohaterów. Kiedy idzie kondukt żałobny ludzie klękają"

Zofia należy do wspólnoty neokatechumenalnej. Na misje na Ukrainę wyjechała jeszcze przed wybuchem wojny. Potem postanowiła tam pozostać.
- Czuję się tu bezpieczna! - zapewniała zaraz po wybuchu wojny Zofia, która w Polsce pracowała jako szef sprzedaży w firmie odzieżowej. - Mam tu misję do spełnienia. Jak wszyscy wyjadą to kto zostanie? - dodaje.

Zofia mówiła, że na początku wojny w Użgorodzie życie się toczyło jakby jakby jej nie było, choć ludzie się bali.

-Są kolejki na stacjach benzynowych – opowiadała rok temu Zofia. - Chciałam zrobić zakupy w niewielkim sklepie to nie zadziałała karta płatnicza. Ale w większym markecie już działała...Nie widziałam, by ludzie robili zapasy… - dodawała.

Teraz już tak spokojnie w Użgorodzie nie jest. Codziennie rozlegają się alarmy przeciwlotnicze.
- Człowiek widzi nad głową samolot i nie wie czy nie spuści bomby, wystrzeli rakiety – opowiada dziś Zofia. - Kiedyś wracałam wieczorem do domu i zobaczyłam rozświetlona ulicę. Paliły się na niej wszystkie lampy! Poczułam się bezpieczna. Dawno latarnie na ulicach się nie świeciły! - dodała.

Zofia wyjaśnia, że w Użgorodzie, który ma razie nie ucierpiał podczas wojny, są wyłączenia prądu.
- Nie ma go ze cztery godziny dziennie – mówi łodzianka. - Jedzenia nam nie brakuje. Bardzo pomagają nam Słowacy. Użgorod leży blisko granicy ze Słowacją. Przysyłają nam między innymi polskie konserwy rybne… - dodaje.

W Użgorodzie co jakiś czas żegnają mieszkańców miasta, którzy polegli broniąc ojczyzny podczas wojny z Rosją.
- Nie raz widziałam takie pogrzeby – twierdzi Zofia.

- Pięknie żegnają swoich bohaterów. Kiedy ulicami idzie kondukt żałobny to ludzie klęczą na chodnikach. Tak oddają hołd zmarłym

- mówi Zofia.

Zobaczcie zdjęcia z cmentarza w Użgorodzie