Na barykadzie. Po co rozmawiać, gdy każdy ma rację

Rozmowa bez zdolności wymiany argumentów i rozumienia cudzych racji (czyli i szacunku dla rozmówcy) to monolog. Dlatego bolesne są niektóre sceny niedzielnego czarnego marszu: epatowanie drastycznymi zdjęciami i nagranym płaczem noworodków, ale też zarykiwanie przez motocyklistów pikiety pro-life i wyciągane w jej stronę środkowe palce.

Warto było upodobnić się do Piotra Pyzika z PiS, który takim gestem w Sejmie dołożył się do psucia obyczajów politycznych i dać pretekst tym, którzy nazwali marsz „ludźmi bez wartości”, jak zrobił ktoś z grupki młodzieży kojarzącej się z brunatnymi koszulami, ale preferującej zielone opaski? Próba narzucenia prawem swoich wartości i etyki też mija się z próbą porozumienia. A po to chyba się rozmawia. Pocieszał zatem widok mężczyzny, który spokojnie wykładał maszerującym swe racje i tych kilku kobiet, które przystanęły, nawet jeśli ulica to średnie miejsce na dialog.

Już pod dachem będą rozmawiać uczestnicy jednego z paneli 7. Festiwalu Krytyków Filmowych „Kamerakcja”, rozwijającego się w ciekawe wydarzenie. Tylko jedno ale - o tym, czy Łódź filmowa to mit czy rzeczywistość pomówią: autorka programu kolejnej edycji dotowanego przez miasto festiwalu Transatlantyk (dotąd pracowała przy wrocławskich Nowych Horyzontach), odpowiedzialna m.in. za edukację pracowniczka Muzeum Kinematografii, filmoznawczyni z UŁ, krakowski filmoznawca, który w skrytykowanym przez środowisko konkursie został szefem Narodowego Centrum Kultury Filmowej, rzecznik Festiwalu Filmów w Gdyni.

Gdzie osoby ze świecznika łódzkiej kultury filmowej? Dyrektorzy Muzeum Kinematografii? Gdzie „filmówka”, praktycy i pamiętający czasy prosperity? A szerszy głos niezależnych od miejskich dotacji? O co chodzi w takiej rozmowie: o refleksję, dobre samopoczucie, odhaczenie eventu? (niepotrzebne skreślić).