Jak podawał „Głos Poranny” w 1938 roku ze względu na zakaz władz odbyły się oddzielne pochody PPS, Bundu, Niemieckiej Socjalistycznej Partii Pracy i „fraków”. Władze miasta bały się rozruchów i ataków prawicowych bojówek.

- Na ulicach, którymi szły pochody nie było publiczności, którą usunięto celem zażegnania ewentualnych zajść - pisali dziennikarze „Głosu Porannego”. - Wyludnione przed przemarszem pochodów ulice robiły niesamowite wrażenie. Tramwaje i wszelkie wehikuły zostały wycofane. Gdzieniegdzie tylko policja w hełmach i dozorcy pilnujący bram. Wszystkie okna i balkony miały być zamknięte. Usuniętą z ulic publiczność kierowano do bram lub bocznych ulic. Przeszkodą w uroczystościach pierwszomajowych był deszcz, któremu towarzyszyły ogłuszające grzmoty i błyskawice. Mimo tego główny pochód socjalistyczny wypadł bardzo okazale.

1 maja w stan gotowości postawiona została policja.

- Policja wkroczyła do siedziby Stronnictwa Narodowego przy ul. Targowej 7 - pisał „Głos Poranny”. - Zastano tam dwie bojówki endeckie złożone z kilkunastu osób uzbrojonych w kastety, „paragrafy”, a nawet dwie siekierki. Członków bojówek zatrzymano. Przeprowadzono również rewizję w lokalu „Prawicy Polskiej”. I tu zastano bojówkę endecką gotową do wymarszu w miasto. Policja odebrała im kastety i „paragrafy”, a następnie zatrzymała. Bojówkarze endeccy gromadzili się też w parku im. Sienkiewicza, by stamtąd zaatakować socjalistów idących na Rynek Wodny. Ale policja „oczyściła” też ten park. Bojówkarze ukryli się też na terenie cmentarza kościoła św. Krzyża. Ilekroć na chodniku pojawiał się przechodzień o semickim wyglądzie na ulicę wypadało kilku bojówkarzy. W ten sposób napadnięto na kilku Żydów, których pobito i obrzucono wyzwiskami. Wywołało to oburzenie chrześcijan, świadków tych zajść.

Jak zanotowali dziennikarze także w czasie przemarszu pochodów miało miejsce kilka incydentów. Do jednego doszło na skrzyżowaniu ul. Kilińskiego i Głównej.

- Uczestnicy pochodu wznosili niedopuszczalne okrzyki - dodawano. - Policja aresztowała osiem osób. Przy zbiegu ul. Głównej i Sienkiewicza grupa złożona z 200 komunistów próbowała wznosić okrzyki antyrządowe. Policja rozbiła tę grupę i usunęła z pochodu.

W 1939 r. zauważono, że pierwszomajowe uroczystości miały skromniejszy, ale bardzo uroczysty przebieg.

- Nie było pochodu pierwszomajowego, ale 60 proc. robotników fabrycznych w mieście świętowało 1 Maja, biorąc udział w zgromadzeniach publicznych i akademiach zorganizowanych przez PPS w filharmonii, teatrach i salach kino-fotograficznych - pisał „Głos Poranny”. - Oprócz tego odbyły się trzy zgromadzenia Bundu, dwa Poalej Sjonu prawicy i jedna akademia Niemieckiej Socjalistycznej Partii Pracy. Zgromadzenia socjalistyczne ściągnęły liczne tłumy. Sale udekorowane były czerwonymi sztandarami, podobiznami twórców socjalizmu oraz zieleniem i kwieciem. Wiece i akademie kończono odśpiewaniem „Czerwonego sztandaru”. Natomiast popołudniu na Polesie Konstantynowskie udała się egzekutywa PPS i prezydent Jan Kwapiński. Złożyli wieńce na grobach bohaterów walk niepodległościowych i rewolucyjnych z 1905 i 1906 r.

W PRL 1 Maj szybko stał się najważniejszym świętem. W 1947 roku w łódzkim pochodzie miało wziąć udział ćwierć miliona ludzi. Był na nim obecny marszałek Polski Michał Rola -Żymierski.

- Przyjął manifestacje z pięknie udekorowanej trybuny stojącej przez gmachem Zarządu Miejskiego - pisał „Dziennik Łódzki”. - Chyliły się przed nim bojowe sztandary. Był las proporców z nazwami poszczególnych katowni: Majdanka, Oświęcimia, Mauthausen, Dachau i innych. Szli z nimi w pasiakach byli więźniowie obozów koncentracyjnych. Powiewał też sztandar Związku Weteranów walk o wolność i demokrację. Na czele pochodu szła załoga Państwowych Zakładów Włókienniczych, dawniej Eitingon, która zwyciężyła w ogólnokrajowym wyścigu pracy przemysłu włókienniczego.