Rajmund Rembieliński, człowiek który stworzył Łódź. Kim był? Zobacz unikalne zdjęcia miasta

Rodzina Rembielińskich, herbu Lubicz, pochodzi z miejscowości Rembielin, koło Przasnysza. Stanisław Rembieliński, ojciec Rajmunda, był jednym z sekretarzy na dworze króla Stanisława Poniatowskiego. Ożenił się z Marcjanną z Łączyńskich. Rajmund urodził się w 1775 roku w Warszawie. Rok później na świat przyszła jego siostra Ewa, a w 1783 roku brat Wiktor.

Kiedy Stanisław odszedł ze służby na dworze króla rodzina Rembielińskich zamieszkała więc w Jedwabnem. Stanisław założył tam fabrykę sukna. Jednak rodzina długo nie cieszyła się szczęściem. Stanisław Rembieliński podupadł na zdrowiu i umarł. Marcjanna wyszła drugi raz za mąż za Marcina Ledóchowskiego. Z tego małżeństwa na świat przyszło dwóch synów- Jan, który umarł potem na emigracji w Paryżu oraz Józef, kapitan wojsk Księstwa Warszawskiego.

Po śmierci ojca Rajmund został wysłany do Warszawy, gdzie rozpoczął naukę w Szkolę Rycerskiej.

Kiedy wybuchła Insurekcja Kościuszkowska Rajmund Rembieliński walczył w niej już jako oficer. Po upadku Insurekcji i rozbiorach, wrócił do Jedwabnego. Umarł ojczym, więc musiał zająć się majątkiem. Ale czytał też książki z dziedziny prawa, historii, literatury. Przetłumaczył sztukę F.T. Arnauda „Hrabina Salisbury czyli Order Podwiązki”, którą w 1806 roku w Operze Narodowej wystawił Wojciech Bogusławski.

W 1797 roku Rembieliński poślubił Agnieszkę Helenę Opacką. Była ona córka generała Gabriela Rafała Opackiego, jak napisano w dokumentach, wzorowego gospodarza, kawalera Orderu Świętego Stanisława, a przede wszystkim właściciela majątku w Krośniewicach. Małżeństwo nie przetrwało. Żona była kilka lat starsza od Rajmunda. Nie mieli potomstwa i to pewnie było przyczyną rozwodu.

Po rozwodzie majątek w Krośniewicach przypadł właśnie Rajmundowi Rembielińskiemu. On sam ożenił się drugi raz. Jego żoną została Antonia Weltz. Z tego małżeństwa Rajmund miał dwóch synów: Aleksandra i Eugeniusza. W Krośniewicach ustawił pomnik księcia Józefa Poniatowskiego, który stoi tam do dziś.

W okresie Księstwa Warszawskiego Rembieliński rozpoczyna swoją urzędniczą karierę. Organizuje administrację w Białymstoku i Łomży. Potem zostaje generalnym intendentem w armii księcia Józefa Poniatowskiego. Zajął się też kierownictwem pospolitego ruszenia w departamencie płockim. Po zwarciu pokoju Rembieliński wraca do Płocka i tam organizuje administrację.

W tym czasie związuje się ruchem wolnomularskim. Rajmund Rembieliński zostaje członkiem Towarzystwa Wolnych Mularzy w Płocku. Kiedy w w 1811 roku zostaje otwarta Wielka Kapitularna Loża Matka Płocka zostaje wielkim dozorcą Kapituły w loży masońskiej siódmego stopnia, zwanej Świątynią Mądrości, a także Kawalerem Różanego Krzyża.

Po utworzeniu Królestwa Polskiego Rajmund Rembieliński został prezesem Komisji Województwa Mazowieckiego, czyli tak naprawdę mianowano go wojewodą mazowieckim. Dzięki jego decyzji w Łodzi rozwinął się przemysł. Łódź stała się miłością Rembielińskiego. Miał wobec niej wielkie plany. Chciał brukować ulice, oświetlić je. Ale wybuchło Powstanie Listopadowe.

Rząd powstańczy mianował Rajmunda Rembielińskiego członkiem komisji potrzeb wojska. Jednak dosyć szybko zrezygnował z tego stanowiska. Nie był wielkim zwolennikiem powstania, nie widział szans na zwycięstwo. Po jego upadku wyjechał do Drezna.

Po kilku miesiącach wrócił do Warszawy. O dziwo rząd carski znów mianował go wojewodą mazowieckim. Jednak nie sprawował długo tej funkcji. Już w 1832 roku został zwolniony ze służby. Nie chciał wykonywać rozkazu cara Mikołaja i konfiskować majątki powstańców.

Rembieliński wrócił do Krośniewic, zarządzał też majątkiem w Jedwabnem. W 1841 roku wybrał się podróż w łomżyńskie. Była zima, twórca przemysłowej Łodzi zaziębił się. Najpewniej wdało się zapalenie płuc. Po trzech tygodniach umarł w domu brata Wiktora w Łomży. Został pochowany na cmentarzu w Jedwabnem. Dziś po jego grobie nie ma śladu.