Zgłodniała kultura

Budżet instytucji jest taki, że jak twierdzi jej dyrektor, Marek Weiss, by zapewnić pieniądze na podwyżki, opera od lipca do końca roku powinna być zamknięta. Czyli gdyby zamknąć operę na cały rok, można by dołożyć pracownikom aż po cztery stówy. Ot, jeden z licznych paradoksów naszej rzeczywistości. Masa ludzi pędzących życie na dzieleniu się swą mądrością w internecie po takim kroku piałaby z radości (i zazdrości)...

Desperacki krok pracowników Opery, z jednej strony przepełnia smutkiem, iż po ćwierćwieczu nieustannych sukcesów trzeba podejmować tak rozpaczliwe działania dla dwustu złotych (w cywilizowanych krajach wieść o pensjach pracowników poważnych instytucji, których zwiększenie o 50 euro czyni poważną różnicę, powiększałaby oczy zdumienia).

Druga strona medalu to charakterystyczny przykład traktowania przez decydentów kultury niczym nieznośnego pyłu opadającego na ich drogie garnitury. Wystarczy strzepnąć, a potem zgłosić się po bezpłatne zaproszenia. Co żałosne, ci sami ludzie będą zarazem zapewniać o zrozumieniu i docenianiu kultury. A wystarczyłoby, gdyby ją lubili i się nią interesowali, bo przecież w naszym kraju traktowanym jak większy folwark właśnie osobiste zainteresowania bywają decydujące, czego nasza łódzka kraina stadionów jest niestety dobrym przykładem.

Kultura, mimo wielu zapowiedzi i obietnic, nie jest w stanie wywalczyć dla siebie nawet procenta budżetów, przy dziesiątkach topionych w zadziwiających inwestycjach. Gdy przy takim do niej podejściu kiedyś polegnie ostatecznie, znikną też ludzie idei i piękna. A wtedy zgromadzone na kontach pieniądze okażą się niedostateczną karmą do nasycenia. I dopiero się zacznie głodówka!