bez czerwieni

Nie ma towarzysza Wiesława, a na czerwoną Łódź nie może liczyć już żaden polityk, bo takiej Łodzi nie ma. Jeśli pokutuje, to w głowach emerytów, którzy strawili życie w fabrykach włókienniczych. Strawili, ale tęsknią za tymi czasami, bo to zwyczajnie była ich młodość.

Ale i po nich trudno się spodziewać, że 1 maja wyjdą na Piotrkowską z transparentem: "Dariuszu, zawsze możecie liczyć na czerwoną Łódź". Dariusz jest bowiem zwyczajnym, cwanym młodym politykiem, który chce wygrać i rządzić. Niczym nie różni się od Tomasza z PO i Jarosława z PiS. Nie, nie tamtego Jarosława. Tego młodszego, z Łodzi.

Partyjny szyld znaczy dziś tyle, co reklama proszku do prania, albo jogurtu. Każdy jest najlepszy, dopóki go nie kupisz i nie zaczniesz używać.

Czerwona Łódź. Proletariat zniknął już w latach 90. wraz z upadkiem wielkich zakładów, rozpadając się na lumpenproletariat i lumpenbiznes. Czerwień dłuższy czas zachowała się tylko w łódzkiej polityce. Ostateczny koniec położyły jej wybory samorządowe w 2002 roku. Nawet odwołanie Jerzego Kropiwnickiego nie było efektem nagłego wzrostu nastrojów lewicowych w mieście, tylko arogancji samego zainteresowanego, skrzętnie wykorzystanej przez Dariusza Jońskiego.

Dlaczego rządy czerwieni miałyby już być w Łodzi historią? Ponieważ nikt już nie ma tutaj "serca po lewej stronie", co udowadniają kolejne wybory. Nie można oczywiście wykluczyć, że lewica w końcu dojdzie do władzy, bo - jak to mówią - nawet kot zdechnie z nudów przy jednej dziurze. Znudzeni i zawiedzeni wyborcy mogą po prostu zechcieć odmiany w rządach i poszukają kogoś, kto długo pościł w tym względzie. Ale to już nie będzie miało nic wspólnego z ideologicznym myśleniem i ideologicznym wyborami.
Natomiast co do 1 Maja, to idzie nowe. Spodziewam się, że teraz nie będziemy już świętować co roku Święta Pracy, ani nawet świętego Józefa jako patrona robotników, ale kolejne rocznice beatyfikacji Jana Pawła II.
Sławomir Sowa