Kozyra znowu kręci u Herbsta

Film ma stanowić zwieńczenie projektu "W sztuce marzenia stają się rzeczywistością", który Kozyra realizowała przez ostatnie trzy lata.

Cykl łączą postaci berlińskiego transwestyty, czyli drag queen Glorii Viagry, Maestro - nauczyciela muzyki, Grzegorza Pitułeja z Warszawskiej Opery Kameralnej i samej artystki, która przyjmuje rolę studentki obojga, aby stać się operową divą i prawdziwą kobietą.

Poprzedni film cyklu nosił tytuł "Opowieść zimowa". Artystka wcieliła się w nim w bajkową królewnę, otoczoną karłami zamiast krasnoludkami. W "Opowieści letniej" karłów zastępują karlice.

- Czołowe postacie projektu ze mną w roli głównej, Maestrem i Glorią Viagrą spotykają się po raz ostatni w bajkowej scenerii, by w niecodziennych okolicznościach napotkać pięć barwnych karliczek. Konfrontacja ta w niespodziewany sposób wpłynie na wszystkie zaangażowane osoby - zdradza artystka.

Kozyra przyznała, że pałac Herbsta, który zwiedziła przy okazji wizyty w łódzkim Muzeum Sztuki (rezydencja na Księżym Młynie jest oddziałem muzeum), urzekł ją bogactwem wnętrz i atmosferą, którą określiła bajkową idyllą. To z kolei idealnie pasowało do powstającej dopiero koncepcji nowego filmu i miejsca, gdzie miałaby rozgrywać się akcja.

Kozyra to artystka wypowiadająca się za pomocą sztuk wizualnych - filmu lub instalacji. Jej twórczość zaliczana jest do nurtu sztuki krytycznej, często zajmującej się problematyką cielesności, traktującej ciało jako miejsce eksperymentu. Poruszającej tematy trudne dla społeczeństwa: śmierć, nagość czy chorobę.

Na początku lat 90. głośna była jej praca dyplomowa "Piramida zwierząt". Instalacja, jak w baśni braci Grimm, ze stojącymi na sobie koniem, psem, kotem i kogutem została wykonana z wyprawionych i wypchanych skór tych zwierząt i uzupełniona filmem wideo, ilustrującym zabijanie konia i odzieranie zwierzęcia ze skóry.

Kozyra filmowała ukrytą kamerą kobiety i mężczyzn w łaźni. Tak powstały "Łaźnia" i "Łaźnia męska".
Opowieści zimowa i letnia wprowadzają postaci karłów, ludzi bardzo niskiego wzrostu. Artystka konfrontuje nas tym razem z kwestią wad genetycznych, estetyki wyglądu w przepychu fabrykanckich wnętrz.