Nie bójmy się niezadowolonych

Mnie jest miło, to przecież wszystkim jest miło, tylko tego nie potrafią zauważyć. Mnie się podoba, to i innym winno się podobać, tylko nie potrafią tego zrozumieć.

Dyskusji nie ma, bo gdy ktoś ma zdanie przeciwne lub co gorsza krytyczne, toć to przecież nie interlokutor, tylko malkontent, wizjoner barw ciemnych i nieudacznik. A dla ostatecznego zbicia argumentów niezadowolonych używa się nieśmiertelnej frazy: "to takie polskie, to narzekactwo!".

W Łodzi upubliczniane w rozmaitych wystąpieniach czy publikacjach zadowolenie przybiera czasem karykaturalny kontekst. Np. podczas niedawnej gali muzyki jazzowej bardzo ważny polityk powiedział swobodnie: "Łódź to miasto jazzu". I nic. Ściany Teatru Muzycznego, gdzie gala się odbywała, nie zadrżały, oklaski niosły przesłanie ku stropowi, a radość uczestników przedsięwzięcia osiągnęła apogeum.

A przecież zgrzytało to beztroskie zdanie aż bolały uszy i dusza w mieście, z którego wyjechali już prawie wszyscy jazzmani, gdzie poumierały jazzowe kluby, gdzie na co dzień jazzu się prawie nigdzie nie gra, a ostatnie próby organizowania biletowanego koncertu światowej jazzowej gwiazdy kończą się odwołaniem imprezy (najświeższy przykład - Lyambiko).

Oczywiście, taka sytuacja nie jest winą li tylko zadowolonych z siebie polityków. Nie ukrywajmy, doczekaliśmy się w Łodzi społeczności, która w dużej mierze (i to nie tylko z powodów ekonomicznych) nie jest zainteresowana rozwojem duchowych potrzeb na poziomie wyższym niż "umcy, umcy". Ale usilnie przez ponad 20 lat nowej Polski na to pracowali m.in. wiecznie zadowoleni politycy i rozleniwiający ich radośni przytakiwacze. Konsekwencje będą opłakane, bo społeczeństwo bez ducha, jest też bezużyteczne w innych działaniach. I się cofa. A to nieprawda, że takim łatwiej rządzić...