Widzę Łódź

Z doświadczenia pandemii dawało się wysnuć podejrzenie, iż sprowokuje nas ono do oddzielenia spraw ważnych od ważnych znacznie mniej, by nie powiedzieć - nieważnych w ogóle.

Zrzucamy maski! Na razie, co prawda, tylko na wybiegu, a i również w tych okolicznościach należy zalecać, by obnażania twarzy nie dokonywać zbyt spektakularnie i beztrosko.

Muzea już otwarte, galerie sztuki (w dobie rozkwitu handlowych, trzeba to podkreślać) wydobyły z otchłani internetu zamknięte przez pandemię wystawy.

Chociaż nie przypadł nam w tym roku żaden Oscar z Łodzią w tle (a nominowani byli operator Dariusz Wolski, który uczył się w łódzkiej Szkole Filmowej, film „Quo vadis, Aida?”, którego polską współproducentką jest łodzianka Ewa Puszczyńska, a i przyznający się do polskich korzeni aktor Paul Raci, można założyć, że o Łodzi, przynajmniej w kontekście „filmówki” słyszał), rozpaczać nie powinniśmy.

Gdy możemy się na chwilę zatrzymać, przychodzi nadzieja.

Robi się ciepło i z coraz większą tęsknotą za rzeczywistością nie nadzwyczajną wyglądamy przez okna pomieszczeń, które przez izolację poznaliśmy za dobrze.

Trzeba przyznać, że... nie, nie użyję tutaj tego biednego słowa na „j”... łupnął nam Urząd Miasta Łodzi między oczy klipem promującym nowy gadżet tożsamościowy i mający podkreślać dumę z bycia mieszkańcem naszego miasta.

Koronawirus dotknął kilka instytucji kultury w mieście, co skończyło się odwołaniem niektórych wydarzeń oraz przekładaniem wyczekiwanych premier.

Może być tak, iż niedługo ucieszymy się Oscarem dla filmu „Zabij to i wyjedź z tego miasta” Mariusza Wilczyńskiego (nominacje - 15 marca).

Stopniał śnieg i lutowe słońce (jak to brzmi) wydobyło przedwiosenną twarz Łodzi. Jak co roku o tej porze, niepospolicie umorusaną.

Miasto z charakterem. Tak się czasem mówi o Łodzi, choć nie zawsze wiadomo, co to znaczy.

Bilety znikają z kas jak świeżutkie bułeczki. Wielce budująca jest konstatacja owego faktu w odniesieniu do łódzkich instytucji kultury, które dzięki zluzowaniu obostrzeń i otwarciu dla publiczności po kilkumiesięcznym lockdownie wystartowały jak wygłodzony gepard do oszołomionej wolnością antylopy.

Już wiadomo, na co tak bardzo czekaliśmy. Wystarczyło otworzyć galerie handlowe, by natychmiast wypełniły się maksymalną dopuszczalną w reżimie sanitarnym liczbą klientów.

Ciekawą szkołą polityki i rządzącego nią dzisiaj marketingu jest obserwowanie jak przedstawiciele samorządów miejskiego i wojewódzkiego mówią o podejmowaniu ich zdaniem koniecznych decyzji, przy użyciu języka, który nie nazwie wprost planowanych działań.

Nierzadko pojawia się tęsknota za tym, by Piotrkowska kończyła się u podnóża jakichś malowniczych gór, ale trzeba pamiętać, iż wtedy prawdopodobnie zamieszkiwaliby tutaj górale.

Na co czekamy w nowym roku? Pewnie najbardziej na utwierdzone faktami poczucie, że najgorsze już za nami. Pod każdym względem.

Życzenia minimalistów: oby tylko nowy rok nie był gorszy, brzmią tym razem wyjątkowo posępnie. Bo lepszy to sytuacja, którą jeszcze niedawno traktowaliśmy jako ledwie przeciętność, gorszy zaś zdaje się jawić jako absolutna katastrofa.

Święta, czyli - zgodnie z założeniem - moment szczególny, czas radowania się. Kto by się spodziewał, że w tym roku ta podstawowa intencja związana ze świętowaniem wybrzmi tak cierpko.

Z wszelkich planów śmiertelnika zwykle śmieją się tam, na górze - w tym roku wyjątkowo okrutnie.

Nie brakuje już sygnałów, że Łódź mocno nam się zmieni po wyjściu z pandemii.

Drastyczne zatrzymanie rzeczywistości i powszechny ekonomiczny lęk, który pozaglądał w oczy, w przypadku niektórych przedsięwzięć każą przypomnień bajkę o mrówce i koniku polnym.

Stało się. „Głos ludzki” kultury nie pomógł i właśnie instytucje związane ze sztuką ponownie znalazły się na pierwszej linii ograniczeń związanych z rosnącą liczbą zakażeń koronawirusem, co oznacza, że przynajmniej do końca miesiąca mają pozamykać drzwi.