Felieton dziennik łódzki

Może być tak, iż niedługo ucieszymy się Oscarem dla filmu „Zabij to i wyjedź z tego miasta” Mariusza Wilczyńskiego (nominacje - 15 marca).

Stopniał śnieg i lutowe słońce (jak to brzmi) wydobyło przedwiosenną twarz Łodzi. Jak co roku o tej porze, niepospolicie umorusaną.

Miasto z charakterem. Tak się czasem mówi o Łodzi, choć nie zawsze wiadomo, co to znaczy.

Bilety znikają z kas jak świeżutkie bułeczki. Wielce budująca jest konstatacja owego faktu w odniesieniu do łódzkich instytucji kultury, które dzięki zluzowaniu obostrzeń i otwarciu dla publiczności po kilkumiesięcznym lockdownie wystartowały jak wygłodzony gepard do oszołomionej wolnością antylopy.

Już wiadomo, na co tak bardzo czekaliśmy. Wystarczyło otworzyć galerie handlowe, by natychmiast wypełniły się maksymalną dopuszczalną w reżimie sanitarnym liczbą klientów.

Ciekawą szkołą polityki i rządzącego nią dzisiaj marketingu jest obserwowanie jak przedstawiciele samorządów miejskiego i wojewódzkiego mówią o podejmowaniu ich zdaniem koniecznych decyzji, przy użyciu języka, który nie nazwie wprost planowanych działań.

Nierzadko pojawia się tęsknota za tym, by Piotrkowska kończyła się u podnóża jakichś malowniczych gór, ale trzeba pamiętać, iż wtedy prawdopodobnie zamieszkiwaliby tutaj górale.

Na co czekamy w nowym roku? Pewnie najbardziej na utwierdzone faktami poczucie, że najgorsze już za nami. Pod każdym względem.

Życzenia minimalistów: oby tylko nowy rok nie był gorszy, brzmią tym razem wyjątkowo posępnie. Bo lepszy to sytuacja, którą jeszcze niedawno traktowaliśmy jako ledwie przeciętność, gorszy zaś zdaje się jawić jako absolutna katastrofa.

Święta, czyli - zgodnie z założeniem - moment szczególny, czas radowania się. Kto by się spodziewał, że w tym roku ta podstawowa intencja związana ze świętowaniem wybrzmi tak cierpko.

Z wszelkich planów śmiertelnika zwykle śmieją się tam, na górze - w tym roku wyjątkowo okrutnie.

Nie brakuje już sygnałów, że Łódź mocno nam się zmieni po wyjściu z pandemii.

Drastyczne zatrzymanie rzeczywistości i powszechny ekonomiczny lęk, który pozaglądał w oczy, w przypadku niektórych przedsięwzięć każą przypomnień bajkę o mrówce i koniku polnym.

Stało się. „Głos ludzki” kultury nie pomógł i właśnie instytucje związane ze sztuką ponownie znalazły się na pierwszej linii ograniczeń związanych z rosnącą liczbą zakażeń koronawirusem, co oznacza, że przynajmniej do końca miesiąca mają pozamykać drzwi.

Niezależnie od tego: co, kto, czym, jak i dlaczego przykrywa, są dziedziny życia, które leżą przykryte od dłuższego czasu, nie wydając już nawet jęku.

Jakkolwiek to banalnie brzmi, pozostaje nam empatia. I to nie ta polegająca na klikaniu i zamieszczaniu w mediach społecznościowych emocjonalnych memów, tylko skłaniająca do konkretnych działań.

Gdy politykom uda się wszystkich poobrażać i potraktować z góry - według zasady: bo mogę! - a podzieleni na zbudowane na emocjach obozy jeszcze bardziej utwierdzą się w swoich pustych napięciach, okaże się, iż wszystko przez kulturę.

Czerwona Łódź. To określenie - nigdy dobre - towarzyszyło mojemu miastu od dawna, od soboty nabierze dodatkowego, dramatycznego znaczenia, wprost odnoszącego się do zdrowia i życia jego mieszkańców.

Czas teraz taki, że jeszcze bardziej nie znasz dnia ani godziny.

Pałac Poznańskiego, który jest dziś siedzibą Muzeum Miasta Łodzi, nazywamy „łódzkim Luwrem” i w tym słusznym określeniu nie ma krztyny pretensjonalności czy tym bardziej prowincjonalizmu.

Ciekawe to dni w najnowszych dziejach naszego miasta, bo bez pochylania się nad drobiazgami daleko spojrzeliśmy w przyszłość.

Okazji do radości nigdy dość, a tym razem naprawdę jest się z czego cieszyć.