Twoje dziecko ma złe oceny z poszczególnych przedmiotów, nie potrafi skupić się na nauce, jest rozkojarzone i ma złe nastawienie do niektórych przedmiotów? To nie zawsze brak motywacji czy obniżony poziom inteligencji. Niekiedy za takimi symptomami stoi choroba, zaburzenie lub lęk.
Najważniejsza jest dobra diagnoza
Z zaburzeniami uczenia mamy do czynienia kiedy dziecko próbuje, stara się, jego poziom inteligencji jest zbliżony do rówieśników a nauka i tak sprawia ogromne problemy. Zaburzenia są uwarunkowane czynnikami genetycznych. W niektórych przypadkach mają też związek z niestandardowym rozwojem struktur mózgowych z okresie prenatalnym. Oznacza to, że nie mamy na nie bezpośredniego wpływu. Mamy jednak wpływ na to, jak dzieci radzą sobie z zaburzeniami i jak reagują na rówieśników z zaburzeniami. Zadaniem rodziców i opiekunów jest zadbanie o prawidłowy rozwój dziecka i edukację, bez traumatycznych wspomnień.
Z badań wynika, że różnorodne zaburzenia uczenia się mogą występować u 10-13% dzieci.
Pierwsze symptomy, które wskazują, że w przyszłości dziecko może być narażone na problemy z uczeniem się można zaobserwować już u niemowląt.
Na co rodzic powinien zwrócić szczególną uwagę u niemowląt?
- poziom napięcia mięśniowego,
- ruchy naprzemienne,
- równowagę ciała
- raczkowanie.
Jakiekolwiek nienaturalne ruchy czy działania powinny zapalać pomarańczową, ostrzegawczą lampkę i być powodem do odwiedzenia lekarza specjalisty. Szybka diagnoza i podjęcie działań zmierzających do poprawy będzie miało pozytywne skutki w przyszłości.
Lęki, przez które dziecko nie może się uczyć
Nie tylko dorośli są narażeni na psychiczne choroby, zaburzenia czy lęki, przeszkadzające w normalnym funkcjonowaniu. Już u dzieci można stwierdzić lęk przed dużymi skupiskami ludzi, który będzie się nasilał w trakcie przerw czy na apelach szkolnych, czy lęk przed wystąpieniami publicznymi, który może spalić każde wezwanie ucznia do odpowiedzi.
100 lat mundurków szkolnych - jak się zmieniały na przestrzeni lat?
