Wacław Głazek: niecały rok

To kolejny prezydent Łodzi pochodził z Sandomierza. Był synem Jana i Ewy z hrabiów Tarło. Obejmując fotel prezydenta Łodzi poszedł w ślady ojca, który w latach 1902-1915 był prezydentem Częstochowy. Rządził Łodzią jednak zbyt krótko- niespełna rok - by znacząco wpłynąć na losy miasta.

Burzliwa młodość

Wacław Głazek urodził się w 1886 roku w Sandomierzu. Już jako uczeń rozpoczął działalność patriotyczną, co skończyło się relegowaniem przyszłego prezydenta Łodzi z dwóch szkół. Najpierw został usunięty z gimnazjum w Sandomierzu, gdzie podarł portrety carskie. Później Głazka usunięto z gimnazjum rządowego za udział w strajku szkolnym w 1905 roku. Wrócił jednak do szkoły, a zawdzięczał to wstawiennictwu ojca Jana, który był wtedy prezydentem Częstochowy.

Przyszły prezydent był członkiem Koła Młodych PPS Frakcji Rewolucyjnej. Kierował kołami samokształceniowymi, kolportował nielegalną bibułę i broń. Ponoć nielegalną bibułę chował między innymi w częstochowskim magistracie, pod okiem ojca. Mimo burzliwej młodości Wacław Głazek zdał jednak maturę eskternistycznie, a później rozpoczął studia na wydziale fizyczno-matematycznym uniwersytetu w Kazaniu.

Naukę kontynuował w Instytucie Inżynierów Dróg i Komunikacji w Petersburgu. W czasie studiów działał w kole Pomocy więźniom i zesłańcom Politycznym. Był członkiem Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej i "Filarecji". Ta ostatnia organizacja została założona w Paryżu w 1926 roku, a jej ideologia była oparta na tradycjach wileńskich filaretów i kultu Józefa Piłsudskiego oraz Adama Mickiewicza. Głazek werbował również młodych ludzi do ''Strzelca'' - paramilitarnej organizacji społeczno-wychowawczej założonej we Lwowie w 1910 roku.

Wojenne odznaczenia

W czasie I wojny światowej Wacław Głazek walczył w armii rosyjskiej. Za walkę z Niemcami pod Baranowiczami, Naroczem i Skrobowem został nawet odznaczony. Uczestniczył w rewolucji październikowej, a w marcu 1917 roku był nawet delegatem armii na Zjeździe Rad Robotniczych i Żołnierskich.

We wrześniu 1917 roku Głazek wstąpił do I Korpusu Polskiego i zajął się organizowaniem Polskiej Organizacji Wojskowej. Ze zwerbowanymi przez siebie żołnierzami walczył przeciwko Niemcom, później dotarł do Kijowa, gdzie kierował I Oddziałem Lotnym Naczelnej Komendy POW. Prowadził dywersję na tyłach wojsk niemieckich.

W listopadzie 1918 roku Głazek brał udział w rozbrajaniu Niemców w Warszawie, a później współorganizował w Częstochowie 27 pułk piechoty, z którym walczył w wojnie polsko-bolszewickiej.

Brał udział między innymi w walkach pod Hrubieszowem, Łuckiem i Radziwiłłowem. W sierpniu 1919 roku przyszły prezydent Łodzi - po ukończeniu kursów oficerów wyższych - organizował w Łodzi kurs saperów kolejowych. Znów został wysłany na wschód, gdzie brał udział w ofensywie nad Dnieprem oraz w odbudowywaniu linii kolejowych. We wrześniu 1921 roku został oddelegowany na Wydział Wojskowy Politechniki Lwowskiej, a później przeniósł się na Politechnikę Warszawską, gdzie w 1924 roku uzyskał dyplom inżyniera. Jednocześnie był dowódcą batalionu 2 pułku saperów kolejowych. Służbę wojskową Wacław Głazek zakończył w randze podpułkownika inżynierii i saperów.

W cywilu prezydent Łodzi

Po przejściu do rezerwy Wacław Głazek pracował w Ministerstwie Poczt i Telegrafów jako główny inspektor. W chwili, gdy dostał powołanie do Łodzi pracował już jako dyrektor warszawskich Tramwajów i Autobusów.

Fotel prezydenta zajął w lipcu 1935 roku, a został powołany dekretem Ministra Spraw Wewnętrznych z 10 lipca 1935 roku. osiem dni później objął władzę, a wraz z tymczasowym prezydentem rząd mianował odgórnie trzech wiceprezydentów Łodzi oraz Radą Przyboczną, która liczyła aż 24 osoby.

Rządy prezydenta Głazka trwały niespełna rok, więc właściwie nie miał żadnego wpływu na losy miasta. Z ciekawostek tej prezydentury warto odnotować, że 5 czerwca 1936 roku Ministerstwo Spraw Wewnętrznych zatwierdziło herb Łodzi: na prostej, czerwonej tarczy herbowej złota łódź. Głazek nie dotrwał na stanowisku aż herb zaczął obowiązywać, bo 23 czerwca zakończył urzędowanie, a nowy herb miasta obowiązywał od sierpnia 1936 roku.

Za prezydentury Wacława Głazka Pocztowa Kasa Oszczędności przeniosła się do dawnego gmachu Banku Handlowego przy al. Kościuszki 15. A w 1936 roku nagrodę im. Łodzi przyznano prof. Kazimierzowi Twardowskiemu, wybitnemu humaniście, trzykrotnemu rektorowi Uniwersytetu we Lwowie, członkowi Polskiej Akademii Umiejętności i redaktorowi ''Przeglądu Filozoficznego''.

Po odwołaniu z Łodzi Wacław Głazek objął urząd prezesa wileńskiej dyrekcji PKP. Był wielokrotnie odznaczany m.in. Orderem Virtuti Militari V Klasy, Krzyżem Niepodległości z Mieczami i czterokrotnie Krzyżem Walecznych. W październiku 1939 roku w Wilnie został uwięziony przez NKWD, a później przewieziony do Moskwy. W celi więzienia na Łubiance był osadzony wspólnie z generałem Władysławem Andersem. Według relacji generała, Głazek ostatni raz był widziany na Łubiance w 1941 roku. Inne źródła historyczne podają z kolei, że został zamordowany przez NKWD już w 1939 roku w Wilnie i tam też był pochowany.

Monika Pawlak
Korzystałam z książek "Prezydenci miasta Łodzi" Joanny Podolskiej i Przemysława Waintgertnera oraz ''Łódź nasze miasto'' Marka Budziarka, Marka Szukalana i Leszka Skrzydło.