Widzę Łódź: Działajmy, nie tylko czekajmy (FELIETON)

Abyśmy mogli wzmocnić się stabilnością i spojrzeć bez lęku w przyszłość oddaloną bardziej, niż pojutrze. Bo przecież na siebie nawzajem już od dłuższego czasu bez pogardy z jednej strony, a agresji z drugiej patrzeć nie możemy. Dlatego tak bardzo wyczekujemy tego, z czym sami (czyli i w wybranym wspólnotą przekonań gronie) damy sobie radę: wyprawy na koncert, wakacji bez maski, kawy na mieście. Istotne, jak po pandemii będzie wyglądała Piotrkowska, której drastyczne wyłączenie na czas obostrzeń jest tak dojmująco odczuwalne. Jednocześnie pokazujące jakie znaczenie ma ta jedyna w swoim rodzaju ulica dla miasta: wymarła, z odcięta energią i przejęta w dużej mierze przez osobistości nie nadające jej szlachetności, tworzy wrażenie, iż cała Łódź jest taka - niezależnie od tego, czym w oficjalnych przekazach się pochwalimy. Łódź nie jest miastem, którego mieszkańców stać na długotrwałe „zawieszenie”, dlatego prawdopodobnie już ten rok przyniesie odpowiedź, co się z nią stanie w kolejnych latach: czy bezradność, pomysły „od czapy” i apatia wprowadzą nas na drogę ku Detroit, czy też konieczność kolejnego „podnoszenia” miasta wyzwoli oddolną siłę (bo tylko taka może pomóc) wyrwania jej z dominacji prowincjonalnego samozadowolenia ku, przepraszam za śmiałość, Nowemu Jorkowi. Jej „odgórny” rozwój w ostatnich latach był głównie propagandowy, tym razem jednak praktykowana w tym zakresie narracja może się okazać niewystarczalna. Można być pewnym, iż Piotrkowska wraz z uwolnieniem z obostrzeń zacznie wracać do formy, w miejsce tych, którym pandemia niestety unicestwiła biznesy przyjdą inni. Warto jednak już teraz zakasać rękawy, ponieważ na rzeczywiste poderwanie miasta - nie zadowalające się jedynie czekającą nas powierzchowną radością wynikającą z obudzenia - oszczędzanie i motywacyjne przemowy nie wystarczą. To już prawie połowa stycznia, za chwilę sylwester i tyle z tego będzie.