Widzę Łódź: Festiwal pełen dobrych pytań FELIETON

Wydarzenie szczególne, które przez lata ma kłopot największy z określeniem własnej tożsamości. Wyjątkowe także dlatego, że w świadomości wielu mogących pamiętać jego początki widzów pewnie nigdy nie przekraczające sukcesu pierwszej edycji, wymyślonej przez nieżyjącego już Witolda Knychalskiego jako „karnawał sztuk” i mającej jeszcze w nazwie tak wybrakowane dzisiaj słowo - „Dialog”. Festiwal miał różnych dyrektorów, organizatorów, popadł w kłopoty finansowe. Zabiegał o rozmaite gusta, bywało, że igrał z ludycznością, za to nierzadko dobrze rozumianą. Zatracał energię, aż ponownie ogłaszał nowe idee i zapowiadał kolejne „otwarcie”. Dzisiaj, pozostając przedsięwzięciem interdyscyplinarnym, bliżej mu do sztuki określanej jako offowa, nawet niszowa, co oczywiście nie jest zarzutem, zmienia jedynie optykę z pierwotnego radosnego karnawału na dyskurs w wyselekcjonowanym gronie. Festiwal niezmiennie zastanawia się, jaką ma pełnić rolę, jaką drogę obrać, jak się odnaleźć w coraz mniej życzliwej dla kultury rzeczywistości. I w końcu, jak się odnieść do znacznie bardziej współcześnie skomplikowanego tematu wielokulturowości Łodzi, który przecież i w momencie rodzenia się opowieści o mieście czterech kultur nie był tak jednoznaczny i oczywisty, jak to przyjęto na potrzeby promocji. Lecz skoro istnieje potrzeba pytania o takie kwestie, festiwalowa wielokulturowa niepowszedniość jest nam potrzebna. Na co dzień, biorąc pod uwagę na przykład czystość naszych ulic i relacji, przydałaby nam się choćby kultura jedna.