Pielgrzymki do Tuwima

Albo, co byłoby najcenniejsze, dałby nam jakiś wiersz na ten temat. Np. coś o (sz)czekaniu... Jakoś tak się bowiem zwykle zdarza, że jeżeli za coś biorą się urzędnicy, to to z czego powinniśmy się radować, kończy się na niesmaku i "zagęganiu" tematu. Urzędnik w Polsce (nadal oddany myśli partii) ciągle potrzebuje centralnego stempla, by wykazać się inicjatywą i natychmiast przekonywać, że o tym samym, co zwierzchnicy myślał od dawna. Centrala zaś w sprawach, które nie są jej największym interesem, działa powoli i nie da się ukryć, że decyzję np. w sprawie patrona kolejnego roku jej istnienia podejmuje w ostatniej chwili. Za późno, by urzędnik lokalny mógł ją przekuć na swój sukces. Z czekania zwykle nic więcej poza czekaniem nie wynika, a w przypadku Tuwima czekać nie było warto. Bez oglądania się na ministrów i posłów warto było zaś przepowiadać tegoroczne łódzkie zabawy z poetą. Chodzili za tym literaci, jubileuszowe daty były oczywiste. Było też dużo czasu, by o tym mówić, przekonać mieszkańców, że z Tuwimem, najbardziej łódzkim z łódzkich artystów, warto być za pan brat, zaprosić do współdziałań ludzi z Łodzi, którzy głoszą Tuwima od lat. I choć jak zawsze w improwizacji udało się, jakiś tam program jest, Rok Tuwima zostanie odfajkowany, okazji na rozbujanie Łodzi pod Tuwima szyldem po prostu żal. W efekcie łódzki rok rozpoczęła niekończąca się lawa wazeliny przy Ławeczce Tuwima, przed którą poeta na pewno, gdyby nie był do ławki przyspawany, uciekłby gdzie pieprz rośnie. Okazuje się, że odsłonięcie Dupy Tuwima w kinie Charlie miało wymiar więcej niż symboliczny. Może należałoby organizować środowiskowe pielgrzymki w celu jej całowania?
Dariusz Pawłowski