Ciekawe, czy istnieje już jakiś ruch kolekcjonerski owych prac, umożliwiający wymianę, wycenę i kreowanie „białych kruków” miejskich marzeń. Poruszającą byłaby wystawa w jednej z miejskich galerii czy muzeów, prezentująca artystyczny i wizjonerski rozmach twórców Łodzi z kolorowych plansz. Ale już ciosem poniżej pasa było zderzenie tego, co wyobrażone, z tym, co wykonane.
Na sukces promocyjny zaś dałoby się przekuć wydanie serii pocztówek, znaczków i koszulek z wizualizacjami i z jakąż prowincjonalną dumą lansowanym niedawno nadrukiem: „jestem menelem”, który można by rozszerzyć o sformułowanie „menelem wizjonerem”. A wizualomurale?...
Nie ulega dla mnie wątpliwości, że w rysowaniu Łodzi, której nie ma, jesteśmy mistrzami. Gorzej z wypełnianiem wizji treścią. Część z nich materializuje się w postaci budowli, unijne dotacje przemieniają się w beton i inne murarskie materiały, programy działań przepełnione są trudnymi słowami, a na rachunkach, które są podsuwane do podpisania, widnieją iście europejskie kwoty. Formy na glebie kompleksów rosną niebotyczne, jak przesiadkowy przystanek, a pod dachem - łódzki chaos.
Za chwilę własną scenę, artystyczne centrum i fabrykę kultury będzie miało każde stowarzyszenie i drużyna zuchów, a pieniądze na działalność instytucji od lat istniejących są bliskie zapomogom. Dofinansowywane grantami projekty z zakresu edukacji kulturalnej prowadzą nawet koła wędkarzy, a uczenie sztuki tam, gdzie to powinno mieć miejsce, czyli w szkołach, nie istnieje. A więcej pożytku przyniosłoby zatrudnianie w każdej instruktorów teatralnych i zakładanie teatrów szkolnych, niż pochylanie się nad kolejnymi wizualizacjami. Łatwe wypełnienia są możliwe w gabinecie dentystycznym. A i tak spartaczone plomby wypadają.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
